Eğer eşinizin bile sizin istediğiniz şekilde düşünüp yaşamasını istiyorsanız, elbette çocuğunuzun da sizin sözünüzden dışarı çıkmamasını, otur dediğinizde oturmasını, kalk dediğinizde kalmasını, ye dediğinizde yemesini, yürü dediğinizde yürümesini de istersiniz. Yemek saatlerine siz karar verirsiniz, çünkü o acıkıp acıkmadığını bilemez. Ne zaman ders çalışacağını, ne kadar çalışacağını da siz bilirsiniz, çünkü siz annesi ve babasısınız.
Her çocuk bu kurallara riayet etse ne güzel olurdu. Ama öyle olmuyor. Çünkü biz aynı zamanda özgür düşünceli, çevresindeki olayları sorgulayan, kuzu kuzu her sözü dinlemeyen, nedenleri ve niçinleri bilen çocuklar yetiştirmeyi de istiyoruz. Zor olanı seçmişiz, ama gelecek günler de zor olacak. Onlar yani çocuklarımız şimdiden güçlü ve akıllı olmayı öğrenmeli.
Kızlarımız ve oğullarımız sadece uslu ve sevimli, yetişkinlerin her söylediğini kabullenen kişiler olmamalı. Hep itaat etmek, taviz vermek, büyüklerini her şeyi bilen otoriteler olarak görmek onler için mümkün olmamalı. Biz de yani annler ve babalar, her şeyi biliyormuşuz gibi, tek otoriteymişiz gibi davranmaktan vaz geçmeliyiz. Doğru olan, bizim de pek çok şeyi bilmediğimiz, pek çok hata yaptığımız, hatta onları bile nasıl eğiteceğimizi zaman zaman bilemediğimizdir. Hataları kabul etmek olgunluk ifadesidir, her şeyin üstesinden geleceğiniz hayaline çocuklarınızı inandırmaya çalışmak ise, önce onların gözünde saygınlığınızı zedelemenize neden olur. Dürüst olun ve neye ne kadar güç yetirebileceğinzi önce kendinize sonra çocuklarınıza itiraf edin.
Çocuklarımızın kendinden emin, bağımsız kişilik sahibi olabilmeleri için bizim ileri sürdüğümüz şeyleri, insanların söylediklerini, duydukları, okudukları şeyleri incelemeli, hemen söylenilene uymaktansa, kritik sorular sormalılar: “Neden bu gece arkadaşım da kalamıyorum, neden ödevlerimi oyundan sonra yapmıyorum” gibi. Elbette verilen cevaplar arasında şu olmamalı “çünkü ben öyle istiyorum”. Düşünsenize, şerefli insanlar yatiştirmek istiyorsunuz ama, kendi işleriyle ilgili ona söz hakkı bile tanımıyorsunuz.
Soru sormalı, itiraz etmeli, doğru ve açıklayıcı cevaplar almalı ki kendi fikirlerini oluşturmayı ve fikrini savunmayı, mantık yürütmeyi, muhakemesini kullanmayı öğrensin. “Neden eve erken geleyim, sizinle yemek yemek zorunda değilim, geldiğimde kendim hazırlayabilirim.... Neden bu elbiseyi alamayayım, size almıyorum ki kendime alıyorum, neden sizi ilgilendiriyor.” diyebilmeli ve anneler babalar bağımsız kişilikleri, kendi kuralları olan çocuklarına saygı duymayı bilmeli, bilmiyorsa öğrenmeli.
Bu sorunlar, sonu gelmez tartışmalar gereksiz değildir. Her çocuk bazen öfkelenmeli, ebeveynlerini kızdırmalı ki yetişkinlerin nasıl davrandığını, içinde yaşadığı toplumun kurallarını öğrenebilsin. Bunlar çocuğun kurallara ve anlaşmalara uymamanın sonucunun iyi olmayacağını da öğrenmesini yardımcı olur. Her çocuk şımartılmak ve itekleirnin büyükleri tarafından yerine gtirilmesini ister. Anneler ve babalar onları karşılarına alıp “Her zaman senin istediğin şekilde davranamyız, biz bir aileyiz ve birbirimize saygı duyuyoruz, kimseyi incitmemek için, daha rahat bir yaşam sürdürmek için kurallarımız var. Bu kurallara uymanı isteriz, uymamayı tercih edersen, şu sonuçlara katlanmayı seçmişsin demektir” diyerek kuralları, nedenlerini ve uyulmadığı takdrde sonuçlarını çocuklarına açıklamalıdır.
Her çocuk, ne yapılması gerektiğini bilen, bunu karşısındakine de bildiren ebeveynler ister. Anne babasını kendinden emin gören çocuklar bu rahatlığı örnek alır ve kendini daha güvende hisseder.
alinti!
